سی و یک شب

یک رفتار غلطی در رای دادن برخی از مردم است که می روند جلوی فهرست کاندیداها می ایستند و هرکسی را که شناختند اسمش را می نویسند. من این رفتار را در انتخابات شورای شهر دیدم که نتیجه اش هم شد رای آوردن تعدادی ورزشکار شناخته شده.

اما حالا یک عده به جای اینکه بخواهند وقت بگذارند و بلوغ رای دادن ایجاد کنند از آن طرف افتاده اند. می گویند همه بروند لیستی رای بدهند چون در غیر این صورت باز هم افراد نام آشنا و احیانا ناکارآمد به مجلس می روند.

راه حل این رفتار دو مورد خیلی ساده است. اول اینکه افراد را به این سمت سوق بدهیم که قبل از حضور در شعبه رای، لیست شان را آماده کرده باشند و فضایی ایجاد کنیم که اطلاعات کامل از کاندیداها کاملا در دسترس باشد. دوم این را در جامعه جای بیندازیم که اصراری نیست حتما تمامی جاهای خالی برگه رای پر شود.

چونکه از نظر من هنوز هم سیاسیون ما بلوغ تهیه لیست ندارند و عمده لیست ها سهم بندی افراد و دسته های مختلف است که چه بسا هرکسی با برخی از سهمیه ها مشکل اساسی داشته باشد

ساختن یک مجلس قوی نیازمند الزاماتی چون حضور افراد قوی، احزاب منسجم و ... است. خیلی از این موارد متاسفانه هنوز در کشور ما قابل اجرا نیست.اما یک حداقل هایی هم می تواند وجود داشته باشد که آدم می بیند همین ها هم رعایت نمی شود.

یکی از این حداقل ها بستن بهینه لیست کاندیداهاست. یعنی با توجه به بضاعت موجود، لیستی را ارائه کنیم که عمده عقلا بر بهینه بودن آن اذعان کنند.

لیست اصولگراها که پر است از جماعت بدون عقبه مشخص و البته ناکارآمد پایداری. شما یک نطق و قانون و رای درست و درمان از این جماعت اگر در دوران نمایندگی شان دیدید به بنده هم نشان دهید.

لیست اصلاح طلبان هم یا همسر و پسر و ... است، یا کارمند فلان و بهمان و یا اصول گرای تابلو و شناخته شده. بگذریم که خیلی از چهره های وزین این لیست هم چندان به عنوان اصلاح طلب شناخته نمی شوند اما همین ها تنها نقطه اتکای این لیست هستند.

من خودم هیچ وقت لیستی رای ندادم ولی امسال به نظرم اصلا هیچ رقمه امکان لیستی رای دادن وجود ندارد.

نمی دانم به شعارهای انتخاباتی گروههای سیاسی دقت کرده اید؟

شعار انتخاباتی اصولگرایان «معیشت، امنیت و پیشرفت» است و اگر چه اصلاح طلبان هنوز پوستر تبلیغاتی نزده اند ولی گفته می شود که شعارشان «امید و آرامش، رونق اقتصادی» است. خب واقعا با این شعارها کی ترغیب می شود به رای دادن؟

اینقدر این شعارها کلی و قابل تاویل هستند که هیچ انگیزه ای در رای دهنده ساکن شهر ایجاد نمی کنند. برای همین است که عمدتا در شهرستان ها و روستاها مشارکت بالایی را شاهدیم. چرا که مسائل قومیتی و شعارهای کاربردی تر در آن مناطق بیشتر مورد توجه و قابل درک است.

حالا بهتر نیست این دوستان به جای احساس تکلیف نمایی یا تهییج رای دهندگان به رای نیاوردن کاندیداهای طرف مقابل، یک مقدار روی شعارهایشان کار کنند و آنها را ملموس تر و قابل سنجش ترش کنند. یک چیزی بدهند دستمان که بعد چهار سال و هشت سال بتوانیم با همان ها عملکردشان را بسنجیم و به وفای عهدشان ایمان بیاوریم!

اصولگرایان در مقابل احمدی نژاد به سه دسته تقسیم می شوند.

1- کسانی که از ابتدا یا پس از گذشت مدتی اندک از احمدی نژاد و طرفدارانش فاصله بسیاری گرفتند و کارشان به جنگ و جدال هم کشیده شد. طیف آقایان ناطق و لاریجانی و قالیباف در این دسته قرار می گیرند.

2-کسانی که احمدی نژاد را قبول ندارند اما از حضور او استفاده می کنند یا به خاطر دفع دشمنی به نام اعتدالیون و اصلاح طلبان حاضر به حمایت از او هستند. طیف موتلفه، ایثارگران، رهپویان و بخشی از جامعه روجانیت در این دسته اند.

3-پایداری ها و مشایی ها و دولتی های احمدی نژادی که با او قرابت ایدئولوژیک دارند.

فهرست ارائه شده به نام اصولگرایان شامل دسته دوم و سوم اصولگرایان می شود و اثری از دسته اول در آن نیست.

دسته اول تا اینجای کار به لیست صدای ملت کوچ کرده اند.

این اسامی که به عنوان نامزدهای اعتدالیون و اصلاح طلبان مطرح بودند، چنگی به دل نمی زدند.

یعنی اگر شورای نگهبان تمامی این افراد را تایید صلاحیت می کرد، من یکی به بسیاری شان رای نمی دادم چون آنها را در حد و اندازه مجلس و قانونگذاری نمی دانستم. تازه با تایید صلاحیت عمده شان تعداد کاندیداها افزایش می یافت و امکان ائتلاف و دادن یک لیست واحد کاهش. حتما حرف و حدیث هایی که اکنون در اردوگاه اصولگرایان شاهدیم را در اردوگاه آن طرفی ها هم شاهد بودیم. اما حالا با این رد صلاحیت گسترده حتی صحبت از افزودن اسامی اصولگرایان معتدل به این لیست ها هم شده است.

حالا این جریان هم مظلوم نمایی اش را کرد، هم به فهرست واحد رسید و هم در صورت ناکارآمدی در آینده، خواهد گفت این افراد که کاندیداهای اولویت نخست ما نبودند!

یک کمی دوراندیشی در کنار ادای تکلیف لازم و کافی بود.

پیش درآمد: من هنوز تصمیمی مبنی بر شرکت یا عدم شرکت در انتخابات نگرفتم. اما چون این رویداد رو مهم می دونم، می خواهم در موردش بنویسم و بحث کنیم.تا چه شود!

کلمه «انتخابات» از آن دسته کلماتی است که معنا و مفهوم اش را در دل خود دارد. البته من هنوز علت پسوند «ات» رو درک نمی کنم ولی «انتخاب» اش به نظرم کاملا گویاست.هر کسی که در انتخابات شرکت می کند به طور طبیعی دست به انتخاب می زند.

حالا یک گروهی به خصوص در شبکه های مجازی راه افتاده اند به تبلیغ اینکه «رای می دهم تا فلان و بهمان رای نیاورد» اینجاست که به نظرم مفهوم انتخاب دارد خدشه دار می شود. اینکه من و شما فکر کنیم یک شخصی بهتر از این افرادی است که نمی خواهیم به مجلس ها بروند و برویم به آنها رای دهیم هنوز هم یک انتخاب است اما اینکه برویم و به فردی که نمی شناسیم رای بدهیم تا فردی که می شناسیم اش و دل خوشی ازش نداریم رای نیاورد دیگر انتخاب نیست. چرا که از کجا معلوم همین فرد ناشناخته در آینده رفتاری از خودش بروز دهد که ببینیم ای دل غافل! صد رحمت به آن هایی که فکر می کردیم از ایشان بدتر هستند.

حالا این جماعت، یک حرف دیگری هم می زنند و آن این است که اگر چه داوطلبان فعلی چندان با اهداف و آرمانهای ما منطبق نیستند، ولی رای دادن تنها راه اصلاح و تغییر است. یا للعجب! این حرف را کجای دلمان بگذاریم. رای دادن به کسی که نمی شناسیم اش تنها راه تغییر است!

سخنرانی اخیر رهبری با دست اندرکاران برگزاری انتخابات حاوی یک نکته ای بود که کمتر دیدم به آن اشاره شود. من این دو تا پاراگراف را کنار هم آوردم و معتقدم که ربطی عمیق با هم دارند. از توضیح بیشتر دادن هم بنده را معاف کنید.

«همه به قانون تمکین کنند. من خیلی خوشم آمد که دیدم آقایان محترم، هم جناب آقای جنّتی (حفظه‌الله)، هم جناب آقای رحمانی فضلی، روی مسئله‌ی قانون‌گرایی تکیه کردند؛ این توصیه‌ی همیشه‌ی ما است. بنده همیشه به دست‌اندرکاران ذی‌ربط در قضیّه‌ی انتخابات تأکیدم این است که میگویم پا را جای قرصی بگذارید؛ جای قرص، نقطه‌ی قانونی است؛ قانون. مرّ قانون را رعایت کنید.»

و

«یک عادتی هم در بعضی پیدا شده است که همین‌طور مدام تکرار میکنند «تندروها، تندروها»؛ خب بله، تندرَوی و کندرَوی -طرف افراط و تفریط- هر دو بد است، این معلوم است امّا [اینکه] تندروی چیست، کندروی چیست، خطّ میانه کدام است، چیزهای خیلی واضح و روشنی نیست، جزو مسائل بیّن نیست، تبیین لازم دارد. چون برای ما خیلی زیاد خبر می‌آید؛ این روزنامه‌ها و مطبوعات گوناگون را هم آدم نگاه میکند، من میفهمم که بعضی وقتی میگویند تندروی، جریان حزب‌اللّهی و مؤمن مورد نظرشان است؛ نه، جریان مؤمن را، جریان انقلابی را، جوانان حزب‌اللّهی را متّهم نکنید به تندروی؛ اینها همان کسانی هستند که با همه‌ی وجود، با همه‌ی اخلاص در میدان حاضرند، آنجایی هم که دفاع از مرزها لازم باشد، دفاع از هویّت ملّی لازم باشد، مسئله‌ی جان دادن و خون دادن مطرح باشد، همینها هستند که به میدان می‌آیند. به صِرف اینکه یک جایی یک قضیّه‌ای واقع بشود که مورد قبول و تأیید نباشد، فوراً پای حزب‌اللّهی‌ها را [وسط] بکشند، مثل قضیّه‌ی سفارت عربستان که البتّه کار بسیار بدی بود، کار غلطی بود و هرکسی کرده باشد کار غلطی است؛ جماعت مؤمن را، جوانهای انقلابی را که هم انقلابی‌اند -چون بنده با این جوانها تا حدود زیادی و از دور و نزدیک اُنس دارم- هم خیلی اوقات عقلشان و فهمشان و تعقّلشان هم از بعضی از بزرگ‌ترها خیلی بیشتر است، خوب میفهمند، خوب تحلیل میکنند، خوب مسائل را تشخیص میدهند و سینه‌چاک انقلابند، سینه‌چاک اسلامند، به این بهانه ما تضعیف کنیم که فلان قضیّه در فلان‌جا اتّفاق افتاده است که اتّفاق بدی بوده! بله، سفارت عربستان که هیچ، در سفارت انگلیس هم که چند سال پیش، آن اتّفاق افتاد، بنده بدم آمد؛ اصلاً هیچ قابل قبول نیست این‌جور عملیّات؛ این عملیّات عملیّات بسیار بدی است، به ضرر کشور و به ضرر اسلام و به ضرر همه است؛ این را بهانه قرار ندهند برای اینکه جوانهای انقلابی ما را مورد تهاجم قرار بدهند؛ این هم یک مسئله است.»