سی و یک شب

جشنواره فیلم فجر امشب تمام می شود .به جای نامزد فلان و بهمان و صحبت در مورد داوری ها از سبک منتقدی خوشم آمد و می خواهم در مورد فیلم های امسال به همان سبک بنویسم.

فیلم هایی که بالاتر از حد انتظارم بودند: روز روشن، خسته نباشید،به خاطر پونه،گناهکاران

فیلم های پایین تر از انتظارم: هیس دخترها فریاد نمی زنند، کلاس هنرپیشگی،قاعده تصادف، هیچ کجا هیچ کس

فیلم هایی که در حد انتظارم بودند و می شد بهتر هم باشند: دربند، آسمان زرد کم عمق، حوض نقاشی

بهترین فیلمی که دیدم: «دربند» و دیپلم افتخار به «روز روشن» و «خسته نباشید»

بدترین فیلمی که دیدم: «ترنج» و دیپلم افتخار به «چه خوبه برگشتی»

بازیهایی که متفاوت بود: مهران احمدی(روز روشن)، شهاب حسینی(حوض نقاشی)،نازنین بیاتی(دربند)، طناز طباطبایی(هیس...)، رامبد جوان(گناهکاران)

توضیح: فیلم های استرداد، برلین منفی 7، دهلیز، جیب بر، بشارت به یک شهروند...، ابرهای ارغوانی، زیباتر از زندگی،خاک و مرجان، تنهای تنهای تنها و پرویز را ندیدم که شاید بعدا بخواهم ببینم.و قطعا در نظرات بالا لحاظ نشده اند.

قاعده تصادف

ریتم بسیار کندی دارد.فضای فیلم کاملا تئاتری است و فقط در حدود 10 دقیقه خارج از فضای خانه می گذرد.حرف هایی که می خواهد بزند و نسلی که تعریف اش می کند برای من ملموس نبود.وقتی می گذارم اش کنار درباره الی و ریتم آن واقعا حرفی برای گفتن ندارد.امتیاز 3.5 از 10 به خاطر سبک کارگردانی قابل ملاحظه آن

گناهکاران

فیلم سر پایی بود.ولی آنقدر که از آن تعریف کرده اند نبود.در سینمای فعلی مان فیلم پلیسی خیلی کم داریم.تیتراژ اولیه اش خیلی خوب بود و در جشنواره منحصر به فرد.امتیاز 4 از 10.

دربند

«دربند» فیلم با جزییاتی است.یک جورهایی وسواس پرویز شهبازی من را یاد اصغر فرهادی می اندازد.از دیالوگ ها گرفته تا نماها و حتی شخصیت ها.با اینکه داستانی را روایت می کند که به خصوص در نیمه اولش چندان خاص و ویژه نیست ولی می توانی بفهمی که کمتر سکانس و حتی پلانی بدون منظور در فیلم گنجانده شده است.

این سنخ فیلم ها از آن فیلم هایی است که واقعا از آنها لذت می برم حتی اگر پیام و حرف و داستان فیلم را نپسندم.یک جورهایی احساس می کنی فیلمساز برای خودش و مخاطب ارزش قایل بوده و وقت و انرژی گذاشته و فیلم را سرسری نگرفته.

اما آنچه بین «دربند» و دو تا کار اخر اصغر فرهادی فاصله می اندازد در منطق روایی و شخصیت پردازی نقش اول و بازی های پسرهای فیلم است.

نازنین فیلم شهبازی اگر چه به عنوان یک بازیگر تازه کار از پس نقش اش خوب در آمده و آن را باورپذیر کرده اما نکته اصلی در شخصیت پردازی او توسط کارگردان نویسنده است.

چرا نازنین اینقدر خوب است؟چرا با این همه اخلاقیات خوب که نشان دهنده داشتن خانواده ای اصیل است این هم خانه شدن او با فردی غریبه برای خانواده اش سوالی ایجاد نمی کند؟ رابطه او با سحر چگونه در لحظه ای متحول می شود و در حالی که دعوایشان با مقدمه چینی صحیح است ولی آشتی شان نه

حمید و فرید و تاحدودی بهرنگ بسیار گنگ و مبهم هستند.

داستان تجمع های دانشجویی چه ربطی به داستان اصلی دارد و آیا با واقعیت امروزی دانشگاه های ما هم خوانی دارد؟

در کل به نظرم اگر نازنین یک مقدار خاکستری تر می شد و یا این خوب و معصوم بودن او با پیش زمینه های منطقی تری توضیح داده می شد «دربند» به پدیده سینمای ایران بعد از «جدایی نادر از سیمین» تبدیل می شد.

چه خوبه که برگشتی

اثری سرخوشانه از داریوش مهرجویی که اگر چه امتیازی بیشتر از صفر به آن نمی دهم ولی یک رضا عطاران و به خصوص حسن پورشیرازی نسبتا خوب دارد و از نارنجی پوش بهتر است.

به خاطر پونه

در تعجب ام که این فیلم چرا در بخش خارج از مسابقه قرار گرفته؟ فرهاد اصلانی کم کم دارد به یکی از موثرترین بازیگران سینما تبدیل می شود و امتیاز 4 از 10 به آن می دهم.

دربند پرویز شهبازی قطعا مهمترین اتفاق جشنواره من تا به امروز بوده است.فیلمی که آدم را درگیر می کند. همراه می شوی و در پایان نمی توانی به جز نازنین در مورد بقیه قضاوت کنی.سکانس ها و پلان های فکر شده بسیاری دارد و بیشتر نوشتن در موردش را می گذارم برای وقتی که دوباره دیدم اش.

فقط دربند تا مرز پدیده شدن پیش رفته اما همان جا متوقف شده.و الا یک درباره الی و یا جدایی نادر از سیمین دیگر خلق می شد.به نظرم برخی اشکالات که نگذاشته این فیلم آن شود که باید عبارتند از:

1- شخصیت نازنین زیادی مثبت است و کمی متفاوت از واقعیات جامعه و اگر دختری چنین باشد که قطعا از تربیت خانوادگی او نشات گرفته چرا این گونه رها شده است.

2- بازی ها می توانست خیلی بهتر باشد اگر از بازیگران حرفه ای استفاده می کرد.به غیر از نازنین بیاتی،پگاه آهنگرانی و احمد مهران فر به نظرم بقیه بازی ها تفاوت معناداری دارد.چیزی که در الی و جدایی وجود نداشت.

3- سکانس پایان فیبم چه مفهومی را می رساند.شاید اگر همان جا در دادگاه تمام می شد بهتر بود

...

امتیاز 7 از 10 و دیدن آن به همه افراد بالای 12 سال توصیه می شود.

هیس...دخترها فریاد نمی زنند!

فیلم پوران درخشنده را اصلا نپسندیدم.موضوع ملتهب و ساخت خوش فرمی دارد اما نمی تواند حرف اش را بزند.یعنی زدن این حرف و بازی گرفتن و کشش فیلمنامه و سکانس های خاص اش اصلا و ابدا خوب درنیامده.این فیلم قابلیت تبدیل شدن به یک اثر ویژه، خاطره انگیز و دوست داشتنی را داشت اما همه چی از دست رفته.امسال باید دلم را به آثار متوسط کارگردانان تازه کار خوش کنم.امتیاز 3 از 5 به خاطر خیلی مولفه های فرمی خوب و روایی ناخوب.

اشیا از آنچه در آینه می بینید به شما نزدیک ترند

یک ایده در حد فیلم کوتاه و کلی شخصیت حاشیه ای و بدون عمق و فقط بازی نسبتا خوب گلاره عباسی.فیلم اولی که امتیاز نمی خواهد.

روز روشن

یک فیلم متوسط خوب دیگر.یک داستان سرراست که به قول منتقدی قرار نیست بعدا خیلی درگیرش بشوی.از یک جایی شروع می شود و تا انتها هم ریتم کلی اش را طی می کند و امتیاز 5 از 10 را می گیرد..

پی نوشت: هرزبرگ در تئوری بهداشتی انگیزشی اش می گوید که رضایت و نارضایتی در یک پیوستار قرار ندارند.یعنی نمی توان شخصی را با یک عمل از نارضایتی به رضایت رساند و حالات نبود نارضایتی و نبود رضایت هم داریم.فیلم های امسال عمدتا در کنار حسنی که دارند و چند تا فیلم متوسط خوب داشتیم که واقعا فیلم بودند اما به رضایت منجر نمی شوند.خیلی دنبال یک فیلم هستم که درگیر کند، سر ذوق بیاورد و اشتیاقی بدهد که بخواهی چند بار ببینی اش.اما دریغ! باید همین را فعلا قدر دانست که سینماگران ما یاد گرفته اند فیلم بسازند.

دقیقا اولین جلسه بعد از انتخابات 88 بود.اون چیزی که یادمه اینه که عیدی بود و جلسه توی زیرزمین مدرسه بود.جمعیت هم چندان زیاد نبود و من تقریبا جلوی آقا مجتبی نشسته بودم.برعکس همیشه توی چشم هایش زل زده بودم و منتظر بودم توی اون فضای لعنتی بک حرفی بزنه که دلمو آروم کنه.خیلی دوست داشتم موضع گیری صریح کنه و به خیلی ها انتقاد کنه.

اما نکرد.فقط گفت حب الدنیا راس کل خطیئه

اون جلسه ناامید بیرون اومدم و شاید چند وقتی باهاش قهر کردم.گفتم آقا پریشانی ما رو ندید، صدای ما رو نشنید.نگاه ملتمسانه ما رو بی جواب گذاشت.دیگه نمی خواد ملجا و پناهمون باشه.

اما بعدش تا وقتی زنده بود دیدم که ملجا و پناه خیلی ها شد.دیدم که خودم فقط به مجلس اون می تونستم راحت بیام.

ابن حرف های دیروز تو مجلس منو دوباره به کوچه ملکی مدرسه ایران کشوند.رفتم جلوی منبر خالی منتظر نشستم تا بیاد و در حالی که نگاه شو از ما می دزده برام همون حرف اش را بگه.بگه که من اینو مکرر گفتم:«حب الدنیا راس کل خطیئه»

به نظرم اگر امسال به همین ریتم پیش برود، جشنواره به غایت بهتری نسبت به پارسال خواهیم داشت.امروز که عالی بود.دو تا فیلم متوسط خوب در یک روز !

خسته نباشید

فیلمی که کاملا می توان حضور رضا میرکریمی را در آن حس کرد.اگر از دو فیلم «خیلی دور خیلی نزدیک» و «به حبه قند» به صورت توامان خوشتان آمده باشد.دیدن این فیلم را شدیدا توصیه می کنم.البته نبود خود میرکریمی و عدم تمایل من به تم کلی فیلم هایش باعث می شود که امتیاز 5 از 10 به آن بدهم.

آسمان زرد کم عمق

من که خوشم آمد.البته در حد همان فیلم های قبلی بهرام توکلی و به خصوص بهترین شان که «اینجا بدون من» بود. امتیاز 4 از 10 به دلایلی که ریتم کند اولیه اش یکی از آنهاست.

رسوایی

لین فیلم شاید در بین سه گانه اخراجی ها به اولیشان نزدیک تر باشد.در همان فضا و همان سبک خاص.فیلم فکر کنم مخاطب عام را تا حدی راضی نگه دارد و این رضایت بیشتر از تابوشکنی ها و رد کردن خط قرمزهاست تا یک فیلمنامه پر کشش.از لحاظ فرم هم کلی اشکالات از دید من داشت.گفتم که کپی جدید اخراجی های 1 است و فقط به خاطر همان راضی نگه داشتن مخاطب عام و احتمالا بازگشت سرمایه به آن امتیاز 2 از 10 می دهم.و الا برای من که اصلا راضی کننده نبود

حوض نقاشی

بالاخره انتظارم چندان طولانی نشد و اولین فیلم(با تعریف خودم) را در جشنواره دیدم.حوض نقاشی فیلم متوسط بسیار خوبی است.ریتم نیمه اول فیلم خوب و به جا و داستان هم کشش مناسبی دارد.بازی شهاب حسینی خاص و البته می تواند نامزد و یا حتی سیمرغ هم بگیرد.بازی نگار جواهریان که به من نچسبید.اگر چه هر دو دارند نقش فردی که کم توانی ذهنی دارد را بازی می کند .نیمه دوم فیلم از دست می رود.انگار هر چه در چنته بوده در نیمه اول رو شده باشد.امتیاز 5 از 10و رای متوسط برای این فیلم منصفانه است.این فیلم می توانست به یک اثر واقعا خوب تبدیل شود.که در هر صورت نشد.

کلاس هنرپیشگی

نمی دانم در موردش چی بنویسم؟با تعاریفی که من از فیلم دارم اصلا نمی شود اسمش را فیلم گذاشت.ولی در خودش نکته ها و بازی ها و نوآوری های خاصی دارد که در سینمای ایران یک جورهایی بدیع است.امتیاز 2 از 10 و رای ضعیف در جشنواره

پیش نوشت: امسال از آنجایی که خیلی حال و حوصله فیلم دیدن و نقد نوشتن ندارم.اگر واقعا از فیلمی خوشم نیاید ،به آن امتیاز ضعیف می دهم و بی خیال برخی نکات مثبت آن می شوم.و نقدها را هم خیلی خلاصه تر خواهم نوشت.

هبچ کجا هیچ کس ابراهیم شیبانی

فیلمی با بازی با زمان و جابجایی های مکرر و از لحاظ یازیگر یکی از غنی ترین فیلم های جشنواره که به طور خلاصه می شود گفت:«حیف»

جابجایی زمان ،کمکی در معماگونه شدن فیلم و پیشبرد داستان نمی کند و گاهی در حد یک پلان گنگ است. بازی ها چنگی به دل نمی زند و صحنه های اکشن و کشتار و تصادف فیلم بی حس و گاهی طنزآلود به نظر می رسد.پیامی هم که می دهد خیلی نخ نما و کار نشده است.ریتم بسیار کندی دارد.همین

امتیازش را بعدا می دهم و اصلا توصیه به دیدن نمی کنم