سی و یک شب

بی تفاوتی یا به تعبیر ناراحت کننده تر بی قیدی(spathy) بنا بر ادعای برخی از تحلیل گران به رویه امروز ایرانی ها تبدیل شده است.و حوادث متفاوتی که در یک جامعه زنده ، برای افراد مهم بود و پیگیر آن می شدند ، در یک جامعه بی تفاوت حتی به اندازه یک روز هم آنها را مشغول نمی کند.

اما چرا ما ایرانیها به این عارضه دچار شده ایم؟(البته هستند افرادی که هنوز هم جامعه را زنده و بیدار و در خط این و آن می دانند که روی سخن این یادداشت با آنها نیست.)

1- بی تفاوتی یکی از عوارض ناکامی (frustration) است و ناکامی در حالتی به دست می آید که شما مدام برای دستیابی به نیاز مهمی تلاش کنید و در پایان مایوس شده و امیدتان را از دست بدهید.بارها دیده و شنیده ایم که افرادی برای احقاق حق موردنظرشان تلاشی را شروع کرده اند ، اما در پایان به تعبیری دست از پا درازتر برگشته اند.

از مهم ترین دلایل ناکامی عبارتند از:

1-1- هیچ مکانیزمی برای ارضای نیاز وجود ندارد.امروزه با تمام تلاشی که انجام داده اند ، تنها با یک شماره تلفن و یا صندوق انتقادات مساله اعتراض را حل و فصل کرده اند.یعنی در سازمان های ما کمتر نهادی پیدا می شود که شما بتوانید با مراجعه به آن به اعتراض پرداخته و جواب مناسبی دریافت کنید.

2-1- اگر سازمان های ما واحد پاسخ گویی ندارند، نهادهای مسئول این کار مانند قوه قضاییه، نیروی انتظامی ، باززرسی و امثال آن هم در انجام وظایف خود با هزار اگر و اما روبرو هستند و اگر حتی تشکیل پرونده درستی بدهند ،در بررسی و اعلام نظر و اعمال آن باید موارد بسیاری را در نظر بگیرند که به معنی سر کار رفتن مردم است.

3-1- وجود استثناهای زیاد که دچار سردرگمی می شوید که فلان چیز حق شماست یا خلاف آن.

4-1- عدم وجود قوانین شفاف و در عین حال دقیق در این زمینه.

6-1- عدم وجود رسانه ها و نهادهای مردمی که حتی اگر نتوانند مانع ناکامی شوند، همین که بتوانند چون شانه ای گرم ، پذیرای دردهای مردم باشند، این ناکامی را حداقل به تاخیر می اندازد و یا افراد کینه ای در دل نمی گیرند.

6-1- و در پایان عدم مشخص سازی حق و ناحق در عرف و شرع و مواردی به جز قانون که باعث می شود در برخی اوقات شما بی جهت احساس ناکامی بکنید در صورتی که از ابتدا اصلا حقی نداشته اید.

دلایل دیگر را اگر وقت و حوصله ای بود و دچار بی تفاوتی نشده بودم انش بعدا.

این جماعتی که متاسفانه اسم دانشجو هم به آنها می دهند نه خاستگاهشان دانشجویی است و نه اعمال و رفتارشان. یا از بالا دستورشان می دهند و یا احمق هایی هستند از سنخ آنچه در تمام زمان ها بوده.

خدا خیر بدهد به اقا مجتبی که داستان زیبایی نقل کرد.

«این قضیه را مسعودی در مروج الذهب نقل می­ کند که بعد از جنگ صفین در بیابان نزدیک شام یک عراقی سوار شتری بود و داشت می­ رفت، چون در صفین عراق و شامی­ها با هم روبه رو شده بودند، یک شامی جلو رفت و شتر او را گرفت و گفت این ناقه، ناقه من است که آن را در صفین به غارت بردند و حالا به دست تو افتاده است. فرد عراقی هر چه گفت که آقا این شتر مال من است، شامی گفت: نه خیر! ناقه، ناقه من است.

این یادداشت صادق زیباکلام را علی الحساب داشته باشید تا مطلب دولت مستعجل 2 .

آقای سروش محلاتی مصاحبه خواندنی در مورد علامه طباطبایی انجام داده، و در مورد صفتی از علامه بحث شده که در بین علما و افراد جامعه ما بسیار کمیاب است و ان «آزاد اندیشی» است.

مثلا این جمله را از علامه مجلسی ملاحظه بفرمایید:«پس از معرفت امام، عقل را باید تعطیل کرد و همه چیز را باید از او آموخت. » (ج2 بحارالانوار،ص314)

که علامه در مورد آن گفته است کهاین یک اشتباه شگفت انگیز است و اگر عقل پس از معرفت امام باطل شود، توحید و نبوت و امامت هم باطل می‌شود. زیرا از طریق عقل نمی‌توان به نتیجه‌ای رسید و سپس خود عقل را ابطال کرد چرا که با این ابطال، نتایج آن هم ابطال می‌شود.

حالا خدا به علامه مجلسی خیر بدهد که نوشت امام، و الا در همین زمان روحانی بلندپایه ای که خودش را شاگرد علامه هم می داند به جای کلمه امام از ولی فقیه استفاده کرده است.و شاید حتی از نیاز به معرفت هم سخنی به میان نیاورده باشد.به عنوان نمونه سخنان یک وزیر منصوب خالی از لطف نیست.