سی و یک شب

شنیده ام که شعر خوب ، شعری است که حاصل جوشش باشد ، نه کوشش.

در بین مناسبت های مذهبی و غیر آن ، عاشورا و تاسوعا دارای بیشترین جوشش هستند.یعنی نیازی به کوشش مسئولین امر و رسانه های رسمی نیست تا مردم به اقامه عزا و کار برای امام حسین (ع) بپردازند.

این یک حسن بسیار مهم برای دهه اول محرم و به خصوص دو روز آخر آن است که البته می تواند همراه با عرفی گری شود که آن را از درون ، تهی کند.

اتفاقی که الان، هم در اصل مفهوم عزاداری و عاشورا در حال وقوع است و هم رفتارها را تحت تاثیر قرار داده.

در مورد بدعت ها و خرافه گری ها باید اهل آن سخن بگویند اما در زمینه رفتار و به خصوص تبعات آن می توان به عنوان یک فرد سخن گفت.

اقامه عزا ،راه انداختن دسته و برگزاری هیات و نذری دادن و مانند آن حتی اگر اصل هم باشند ، نباید قانون و قراردادهای اجتماعی و حقوق انسانی را بشکنند و بی اعتبار کنند.

در این باره تقریبا هر سال گفته ام ولی اطلاعیه اخیری که دیدم دوباره این خطر را گوشزد کرد که متولیان و حافظان قانون ، شاید به دلیل متهم نشدن به ضدیت با مفاهیم عاشورا، با دیده اغماض می نگرند و به جای اجرای قانون ، توصیه و نصیحت می کنند.

آقای حق شناس که رفت ،گفتم خدا آقا مجتبی رو برامون نگه داره.آقای بهجت که رفت، گفتم آقا مجتبی که هست.

این روزها حال آقا مجتبی خرابه و حال من خراب تر.

نه، جز اینم آرزویی نیست:

هر چه هستی، باش!

اما باش!

از همه سروران عزیرم تقاضا دارم منت گذاشته و برای سلامتی آقا مجتبای من دعا بکنند

حدود یک هفته قبل خبری را اکثر سایت ها زدند که فلسفه آرم دانشگاه آزاد چیست؟

من یکی که خداییش کم آوردم و هیچ کدوم از این فلسفه ها در صدها باری که به آرم دانشگاه آزاد نگاه کردم به ذهنم نرسید.

اون موقع که سر در علم و صنعت را عوض کردن و زیرش کلی فلسفه نوشتند ،به ذهن من و دوستان مفهوم دیگری می آمد که چندان خوشایند نبود.نماد جدید میدان انقلاب هم همین طور.

حالا منظورم این حرف ها نیست.در ادامه یادداشت قبلی می خوام بگم که ای کاش به جای این همه فلسفه بافی برای اسم و آرم، کمی هم به فکر رسم ها بودیم.رسم هایی که غلط هاشون یواش یواش تو جامعه همه گیر و کانالیزه می شوند و ریشه کن کردنشون کار حضرت فیله!

برای یک کاری روزنامه های قبل از انقلاب رو می خوندم. تو سالگرد تولد اعضای خانواده سلطنتی چه تعریف و تمجیدهایی از اونا می کردند. اما سوای راست و دروغ هایی که به آنها می بستند یک چیزی برای من خیلی جالب بود. در برخی از آن نشریات، اعضای زن خانواده سلطنتی را با اصطلاح «معظم لها» نوشته بودند.

فکر کنم بدون شرح باشه!

آن چنان تنه می زنه که دارم می افتم. بهش زنگ زدن که دو تا خیابون پایین تر دعوا شده.نمی خواد این صحنه رو از دست بده.برای زندگی یکنواخت و سگی امروزش این دعوا یک جوری کیمیاست.

اما فقط دلش می خواد دعوا رو ببینه.اگه یکی از طرفین دعوا بیاد و چاقو بده دستش که بره طرف دیگه رو بزنه.حتی اگه او طرف تو حالت مغلوب هم باشه، این کارو نمی کنه.

قدیمی ها از مردمی می گفتن که سنگ بر می دارن و به قطار در حال حرکت پرتاب می کنن.اما الان دیگه کسی نای سنگ برداشتن نداره. تنها کاری که بلده جاخالی دادن در برابر سنگ هاییه که به سمت اش پرتاب می شه.این روزها خیلی وقته که از خط آهن کنار خونه ما قطاری رد نشده. حالا اونایی که از صدای زوزه قطار شکایت داشتن. این بی صدایی، بی هویتی، بی هدفی براشون عذاب آور شده. به خصوص برای اونایی که ساده ان.

قطار می رود

تو می روی

تمام ایستگاه می رود

و من چقدر ساده ام...(شعری از قیصر امین پور)