سی و یک شب

حتما شنیده اید که برخی کالاها را استراتژیک می نامند.معنی ساده اش این است که می توان از این کالاها در پیشرفت بلند مدت مجموعه استفاده کرد.به خصوص در کشور ما که خودش را در حال توسعه می نامد و این یعنی به دنبال رشد و جهش است.

اما نمی توان هر کالایی را استراتژیک نامید.

یک منبع استراتژیک باید دارای چهار ویژگی باشد.اول اینکه ارزشمند باشد.دوم نایاب .سوم تقلید ناپذیر.

یک کالای بی ارزش که همه جا وجود داشته باشد و برای رقبا قابل دسترسی و تقلید باشد نمی تواند شما را به نسبت بقیه رشد محسوس دهد.چون در اختیار همه هست و آنها هم به مانند شما رشد می کنند و مثلا بیست سال بعد نمی توانید رتبه پنجم تان را به اول تبدیل کند.

اما مهمترین ویژگی یک منبع استراتژیک این است که بتوان از آن استفاده کرد.

حتما بارها شنیده اید که نفت یک کالای استراتژیک است.قرنها نفت در لایه های زیرین کشور ما وجود داشت، آیا تا قبل اینکه ما استخراجش کردیم و فروختیمش، برای ما ارزشی داشت؟ یا شاید از منابع کم اهمیت تر هم بی مایه تر بود.

دقیقا مشکل کشور ما از اینجا شروع می شود که ما در استفاده از منایع مهم و استراتزیک مان ضعف داریم و وقتی این گفته تلخ تر خواهد شد که در صورت عدم توجه لازم به منبعی که ارزشمند و نایاب و تقلید ناپذیر است، نتیجه عکس خواهد شد و آن منبع به جای اینکه ما را رشد دهد، به یک تهدید و بلای جانمان تبدیل خواهد شد.

مثال کاملا عینی اش در کشور ما نسل جوان هستند که این روزها بیش از آنکه به آن ببالیم، دادمان را در آورده اند.

تاثیرگذارترین صحنه سریال مختارنامه تا بدین جا،آن سکانسی بود که مسلم ابن عقیل در تردید و دودلی حمله به ابن زیاد بود و در نهایت بر خلاف قرار قبلی که با هانی گذاشته بود ،‌از ترور یکی از پست ترین افراد طول تاریخ که به دروغ به عیادت هانی امده بود،‌اجتناب کرد.

با نگاهی به تاریخ روزهای منتهی به حادثه کربلا ،متوجه خواهیم شد که نقش ابن زیاد در تغییر نظر کوفیان و شهادت فاجعه گونه امام (ع) بی بدیل است و چه بسا در صورت به درک واصل شدن او ،‌در مراحل اولیه کوفیان با امام همراه شده و می توانستند حتی یزید را سرنگون سازند.

برای همین برای نسل امروز این سوال باقی است که ایا این حرکت جناب مسلم آنگونه که در این سریال تصویر شد،‌تحسین برانگیز و نشان از فتوت و جوانمردی علی گونه او داشت،‌یا اقدامی است که موجبات حادثه کربلا و بقای کوتاه مدت بنی امیه و طولانی بنی عباس را فراهم آورد؟

یعنی در صورت احتمال پیروزی برای امام،‌ایا نمی شد از این انحرافات و کج روی ها که تا بدین جای تاریخ ادامه پیدا کرده ،جلوگیری کرد؟

واقعا نتیجه گیری در مورد درست یا غلط بودن برخورد جناب مسلم بسیار سخت است.به خصوص انکه امروزه در ایران اسلامی و توسط شیعیان منتسب به راه علوی ،‌جملاتی به گوش می رسد  و بر مبنای آنها عمل می شود که در زمان جناب مسلم احیانا این گونه ادا می شد که:«حفظ امام معصوم از اوجب واجبات است!»

«آزادی بیان حق طبیعی هر شهروندی است»

شنیدن این جمله از رسانه میلی، الحق و الانصاف یک گوی طلایی ویژه داشت.

حتی اگر در برنامه نود و در مورد ممنوع المصاحبه شدن علی دایی باشد و بعدش عادل فردوسی پور ادامه دهد :« می توانند حتی برای 10 جلسه دایی را محروم کنند ولی ممنوع المصاحبه کردن با حق ازادی بیان در تضاد است»

 اگر گفتگو نتواند اختلافات را حل کرده و افراد وگروه ها را به موضع مشترکی برساند، آنگاه نوبت به حکمیّت و داوری می رسد. حکمیّت یک راهکار اجرائی برای رسیدن به توافق در میدان عمل است، هر چند که به این وسیله نمی توان اختلافات نظری را حل کرد.
    البته اگر برای حلّ اختلاف، نیاز به داوری کردن و حکم صادر کردن باشد، این کار نمی تواند توسط هیچ یک از گروه های درگیر اختلاف انجام شود، و صرفاً کسی می تواند به نفع یک طرف و یا به ضرر طرف دیگر، حکم کرده و غائله را خاتمه دهد که نه طرف دعوی باشد، و نه از یک طرف حمایت کرده باشد.
    در جریان جمل، با اینکه طلحه و زبیر آغاز کننده فتنه بودند و دست به شورش زده و عده ای از اصحاب حضرت را در بصره به قتل رسانده بودند، ولی بهر حال چون در برابر حضرت قرار گرفته و او را متهم به قتل عثمان می کردند، امام علیه السلام به آن ها پیشنهاد کرد که به داوری کسانی تسلیم شوند که طرفداری از هیچ یک از دو طرف را نکرده و از هر دو جریان کناره گیری نموده اند:

متن کامل این یادداشت را اینجا ببینید.

همه اش یک حساب و کتاب ساده است.

یک رقمی قرار است از مردم به خاطر حذف یارانه ها بگیرند.در عوض اش نصفی اش را دوباره به آنها برگردانند.80 تومان ازت می گیرند.40 تومانش را با منت بهت بر می گردانند.

بعد می گویند مردم اضافه می آورند! و می توانند پس انداز کنند.

آدم یاد شعارهایی می افتد که زمان انتخابات نثارشان می کردند.

برای کاهش قدرت یک فرد ،‌مجموعه و یا جریان سه راه کلی متصور است.
راه اول که آن را مخاصمه جویانه می نامم و نمود عینی اش کودتا است،‌قدرت را با زور به زیر می کشند.طبیعی است که هزینه این راه بسیار بالاست و البته در صورت شکست ،پدر پدرسوخته رهروان این عرصه در خواهد آمد.
راه دوم مسالمت جویانه است و سعی دارد با اقناع و یا افزایش آگاهی عمومی،‌قدرت را به این نتیجه برساند که کمی تفویض اختیار نماید و بگذارد بخشی را هم دیگران انجام دهند.
به نظر می رسد بخشی از نیروهای اصلاحات در هنگامه دوم خرداد ،‌جزو طرفداران راه اول بودند.رییس دولت اصلاحات و جمعی از اطرافیان او نیز به راه دوم رفتند که هم به خاطر تندروهای معتقد به راه اول و هم به دلایلی دیگر نتوانستند به صورت مسالمت جویانه قدرت را کاهش دهند.
راه سومی که شاهد مثال های تاریخی بسیاری نیز دارد،‌کاهش قدرت از طریق ایجاد قدرت های موازی است.از آنجایی که قدرت ظرف محدودی دارد ،‌در صورتی که بخشی ار آن به دیگری منتقل شود،‌طبیعی است که از قدرت اصلی کاسته خواهد شد.به طور نمونه اگر تا دیروز این قدرت بود که برای مردم تعیین می کرد ، چه روزی به خیابان بیایند و کی نیایند،‌حالا بخشی از مردم هستند که با سخن کس دیگری تصمیم می گیرند.
البته این قدرت های موازی بدون پشتوانه مردمی ،همیشه در کشور ما وجود داشته است،‌اما از نوع پشتوانه دارش برای اولین بار است که در ایی سی سال شکل می گیرد.
اگر نگاهی به سخنانی که در قم زده شد بیاندازید،‌این همه تاکید و تکرار وقایعی که در سال گذشته رخ داد ،‌اگر چه ظاهری ختم به خیرانه داشت ،‌اما کاملا گویای به رسمیت شناخته شدن قدرت موازی بود.شاهد مثال عینی اش هم اطلاعیه دفتر رهبری ...

اگر چه در مورد احکام صادر شده برای بسیاری از متهمان انتخاباتی ،‌افکار عمومی قانع نشده است،‌که لابد نباید هم بشود.اما حکمی که برای خانم بنی یعقوب صادر شده نشان دهنده عمق انحرافی است که در اصول قضایی ما ممکن است رخ دهد.
محرومیت سی ساله از روزنامه نگاری، تاسف بارترین حکم محکمه اسلامی است.چه آنکه مگر می شود کسی را از نوشتن منع کرد!
که خدایش فرمود: ن والقلم

یکی از اساتید ما می گفت که مفهوم مدیریت از وقتی به کار رفت که سازمان ها ایجاد شدند. و سازمان ها هم عمری حداکثر دویست ساله دارند.

حالا چگونه می توان تعبیر مدیریت اسلامی را به کار برد،سوالی است که برای استاد ما حل نشده!

شروع حمله به علوم انسانی