هنگامی که مدیریت یک سازمان یا شرکت ،چاره ای جز تغییر در موسسه خود نمی بیند،دو راه پیش رو دارد.
یکی آنکه تغییر را با اتکا به نیروهای درون سازمان که بالطبع خودش نیز شامل آنها می شود ،انجام دهد.در این صورت اگر در برابر تغییر مقاومت زیادی صورت بگیرد و یا نتایج بدی به همراه داشته باشد،فشارها بر روی مدیریت افزایش می یابد و گاه تا مرز برکناری آرام و یا خشن نیز پیش می رود.
راه دوم اما هزینه کمتری ندارد و بهتر است بگویم بی هزینه است.تغییر را با توجه به نیروی خارجی پیاده می سازی.اگر موفقیت آمیز بود ، می شود نتیجه تدبیر و درایت شما و اگر هم شکست خورد و یا مقاومت زیاد بود، آن عامل خارجی به عنوان متهم شناخته شده و طرد می شود.
حالا نگاهی به بیست ساله اخیر مدیریت راس نظام در کشور ما بیاندازید.در صورتی که به جز مقداری در دوران اصلاحات ،عموما سیاست های دولتها با تایید و حتی رضایت عملی و زبانی راس نظام انجام پذیرفته (که گاهی طرفداران دو دولت پیشین آنها را بیان می کنند)و گاه اصلا نمی توانسته بدون اجازه ایشان ،انجام بگیرد.هر جا که آن تغییر نافرجام بوده ،تقصیرها را انداختند گردن رییس دولت و تازه حکومت هم شده طلبکار که بدون هماهنگی ایشان انجام داده اند و یا اصلا آن موقع هم مخالف بودند.ادعایی که هیچ وقت اثبات نشده است.
نمونه اش جناب هاشمی که چون سیاست های تعدیل اقتصادی و سازندگی اش به سرانجام نرسید،این روزها مدام ادعا می شود که راس نظام با کارهای او مخالف بوده.
در صورتی که همان موقع کلی تعریف و تکریم شده و قطعا اگر می خواستند ،با ابزارهایی که در اختیار داشتند می توانستند مانع شوند.
حالا منتظر باشید ببینید بعد از این دولت که این روزها جز تعریف از آن نمی شنویم،تقصیر کدام سیاست ها به گردن رییس دولت خواهد افتاد.
