سی و یک شب

آقای کروبی ادعایی را در نامه اش به آقای هاشمی مطرح کرده بود که موجب خبرهای بسیاری در یک ماه اخیر شد.

رییس جدید قوه قضاییه هم هیاتی سه نفره را تعیین کرد تا با گفتگو با آقای کروبی به صحت و سقم این ادعاها بپردازند.

یک دفعه ریختند به ستادهای پیگیری حوادث اخیر و دفتر آقای کروبی و همه اسناد و مدارک را بردند و نمایندگان آقایان موسوی و کروبی در این ستاد را هم بازداشت کردند.

چند روز بعدش هم اطلاعیه دادند که همه موارد ادعایی آقای کروبی از بیخ و بن غلط است.

خوب در این مواقع اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم مجبوریم به عقلمان مراجعه کنیم.

می شود آقای کروبی چنین ادعای بزرگی را همین طوری و بدون مدرک کافی بیان کرده باشد؟

می شود ایشان به یکباره اطرافیان شارلاتانی پیدا کرده باشد که آبروی او را ببرند و با مدارکی جعلی گولش بزنند؟

اگر همه مدارک کروبی جعلی بوده علت پلمپ دفتر و توقیف مدارک ایشان چه بوده؟

این سوال ها و سوال های دیگر همه نشان دهنده آن است که با اندکی تعقل نمی شود به این نتیجه عقلی رسید که اطلاعیه کمیته سه نفره قوه قضاییه کاملا صحت داشته باشد.

وقتی دعوت مکرر خدا را نمی شنوی.

وقتی فوج فوج فرشته هایی که به زمین می آیند را نمی بینی.

وقتی نسیم خنکی که در شب قدر می وزد را حس نمی کنی.

جا دارد از خودت بپرسی:

 شب قدر من ،بهتر از چند ماه است؟

شب قدر شب معنویت و توبه و بخشش است.اما این خبرهایی که از حمله به کمیته پیگیری و بازداشت پسر شهیدبهشتی و مرتضی الویری و حمله به دفتر کروبی می رسد نشان می دهد که این از خدا بی خبرها می خواهند از این فرصت معنوی در جهت اهداف پلید شیطانی شان استفاده کنند.

دعا می کنم امام زمان(عج) در پرونده ننگینشان ننگ بیشتری را امضا کند و چهره کریه شان را بیشتر به ما نشان دهد و آن گونه شود که کم صبری خدا در این زمینه مصداق پیدا کند.

بعد از چهار روز نفس گیر  که ملت سر کار رفتند یا نه. وبعد از دعواهای زرگری روز اول و قربونت برم و فدات بشم های روز آخر .به جز سه نفر از وزرا که قطعا رای نیاوردنشان به دلیلی غیر از عدم کفایت لازمشان بود(چون در آن صورت حداکثر سه نفر رای می آوردند)بقیه وزرا با رای قاطع و شکننده که کلا تفاوتی با هم نمی کند و در حالی که بیشترین رای را وزیری آورد که اسرائیل بر علیه اش حرف زده بود و می شود از این به بعد وزرا برای کسب رای بالا پولی به اسرائیلی ها بدهند تا علیه شان حرف بزنند،مطلب طنزی از جناب شهرام شکیبا تقدیم می کنم.

جامعه امروز ما شباهت های زیادی به بدن انسان بیمار دارد.

معمولا بیماری از نقطه ای در بدن شروع می شود و در صورتی که توجه و درمان نشود به دیگر قسمت های بدن سرایت می کند و سرانجام به مرگ شخص بیمار منجر می شود.

به کسی که مثلا بیماری کلیوی دارد و نسبت به آن بی تفاوت است نمی شود تضمین داد که قلب و مغزش تا ابد سالم باقی خواهند ماند.هر چند در زمان آغاز بیماری قلب و مغز به نهایت سالمی داشته باشد.

اما متاسفانه گاه بیمارانی یافت می شوند که چون جامعه امروز ما، تمایلی به دفع مرض و بهبودی ندارند و مدام از خوردن قرص و زدن آمپول فرار می کنند و مرتب ادعا می کنند که:«چیزیم نیست! خوب ام»

حال سوالی که مطرح می شود آن است که وظیفه دیگران در برابر این بیمار سمج چیست؟

او را به حال خود رها کردن و گفتن اینکه:«به درک!نمی شود کسی را زور کرد که...»

یا مدام فک زدن و از مزایای قرص و آمپول گفتن و از مضرات بیماری سخن راندن.به امید راضی شدن بیمار به استفاده از آنها.

و یا آنکه بیمار سمج را مجبور کنیم تا کار به جاهای وخیم تری نرسیده که حتی عمل جراحی هم کارساز نباشد و مرگ بیمار حتمی باشد، از قرص و آمپول ؛هر چند از سر اکراه و یا اجبار ،استفاده کند.

 من خود طرفدار راه حل سوم هستم و روش آقایان موسوی و کروبی و ... را هر چند ایراداتی هم به برخی کارهایشان دارم در نوع سوم می بینم.

سعید مرتضوی ارتقا مقام پیدا کرد یا تنزل رتبه؟

این سوالی است که پاسخگویی به آن در جمهوری اسلامی بسیار سخت است.چه اینکه پست و مقام در کشور ما نشان دهنده قدرت نفوذ و احترام شخص نیست.

لباس شخصی در ظاهر بی نام و نشان ،بیش از مامور انتظامی و اطلاعاتی حاشیه امنیت دارد .و اگر اقتضا کند،قدرت دادستان تهران از دادستان کل کشور بیشتر خواهد بود.

هر چه باشد این جابجایی پیام خوبی برای امثال من ندارد.چرا که می گوید مسوولان ما حاضر نیستند در برابر این موج بی اعتمادی که در جامعه به وجود آمده ،حتی امثال مرتضوی را برای دوره ای کوتاه برکنار کنند.

یادداشتی در جواب دوستی نوشتم که مدعی بود نباید چنین مساله ای را رسانه ای کرد.که در شلوغی و عطر ماه رمضان گم شد.اینجا بخوانیدش.

یادداشتی هم در این باب در سایت آینده نوشته شده که خواندنی است.

تا آنجا که من از کار خدا سر در آوردم،رویه اش بدین گونه است که آنقدر فرصت به انسانها می دهد که در روز قیامت و در پیشگاه عدل او کسی وجود نخواهد داشت که ادعا کند اگر فرصت کافی به او داده می شد ،از خطای خود برگشته و به اصلاح ماوقع می پرداخت.

البته این فرصت دهی خداوند همیشه و همه جا یکسان نیست و به قول استاد بزرگوارم حضرت آیت الله مجتبی تهرانی، در برخی موارد صبر خدا کم است.

یکی از این موارد ظلم و ستم و تعدی علنی است که گفته اند هیچ حکومتی با ظلم باقی نمی ماند.اگر کمی به تاریخ علاقمند باشید ،خواهید دید که همه امامان معصوم ما ؛ مستقیم یا غیرمستقیم، به دست اصحاب قدرت به شهادت رسیده اند.اما برخوردی که با امام حسین(ع) شد در نوع خود نمونه بود و لذا سرانجامی که برای یزید در نظر گرفته شد در بین خلفای قاتل بسیار خاص است.

اتفاقاتی که در انتخابات اخیر و بعد از آن رخ داد؛ از تقلب و شائبه هایش، از برخورد شدید و کشتن انسانها، از تجاوز و تا این آخری دفن مخفیانه اجساد برخی قربانیان که متاسفانه برای هیچ کدام دلیل مستدل و عقلی ارائه نشده است، اگرچه ان شاا... با قساوت های یزید و یزیدیان قابل مقایسه نیست،ولی در نوع خود ظلمی است که اگر مسوولین محترم شائبه های موجود را به طریق درست حل نکنند، می تواند دامن همه مان را بگیرد.

یکی از بهترین فرصت هایی که خداوند برای ما قرار داده،ماه مبارک رمضان است.بی مورد نبود توصیه های مراجع معزز در آزاد کردن زندانیان بی گناه تا قبل از ماه رمضان که متاسفانه آن چنان که باید ،بدان عمل نشد.

در ماه رمضان خداوند ،خود مشتاقانه به سمت بندگان آمده و از آنان می خواهد که توبه کرده و گذشته شان را اصلاح کنند و تصمیم بگیرند و خواسته هایشان را از او طلب کنند.

اگر آن چنان که باید از این فرصت الهی استفاده نکنیم و بخواهیم بر رویه های غلطی چون دادگاه فرمایشی و توجیه و ماست مالی ظلم و ستم هایی که انجام شده بپردازیم، تاریخ به ما می گوید که صبر خدا در چنین مواردی آن چنان زیاد نیست.

دیشب دوباره با پدرم بحثم شد. دو هفته ای می شد که این کار را نکرده بودیم. حوصله اش نبود، موضوعش نبود و من سعی می کردم ساکت تر باشم.

پدرم مسوول عالی رتبه و لشکری و کشوری نیست.اما در حد خودش برای این نظام فعالیت کرده.جوانی اش را گذاشته، جبهه رفته و ....

من به او حق می دهم که دفاع کند.که فکر کند قرار است من و امثال من به دست پرورده او و بسیاری دیگر،خرده بگیریم.

بعضی اوقات شاید چون خود انقلاب کرده اند،گمان می کنند که از انتقادهای ما قرار است انقلابی صورت بگیرد.

به ما می گویند:افغانستان و عراق را ببین، برو شکر نعمت کن.

و من می دانم که اگر وضع بع همین منوال پیش رود ،روزی خواهد رسید که از عراق و افغانستان بدتر خواهیم شد.

بگذریم

دیشب در انتهای سخن،پدرم مرا خطاب کرد که: تو چه کار کردی؟

و من در دلم پاسخ دادم که: نگران نباش، فردا فرزندان ما همین سوال را از ما خواهند پرسید.

اما پدران ما باید امروز پاسخگو باشند.که چه کردند و چه نکردند؟

زمان پاسخ گویی ما خواهد رسید و فرزندان ما از آنچه این روزها انجام داده و می دهیم...