«عجب فیلمی بود!» متداول ترین جمله ای است که پس از اکران فیلم «خیابان های آرام» بر زبان ها رانده می شود.
اگر ابراهیم حاتمی کیا با زبانی درد گونه به حوادث بعد از انتخابات پرداخت، کمال تبریزی با ساحتاری گزارش گونه و با درونمایه طنز آن را موشکافی کرد.سخن هر دو هم در این خلاصه می شود که برخوردهایی که با معترضان صورت گرفت، انسانی نبود و کار دست عده ای نابلد افتاده بود.
فیلم اخیر تبریزی که بعید می دانم با این شکل رنگ اکران به خود ببیند، مرا یاد تارانتیونو و «بیل را بکش» اش انداخت که هنوز عاشق خل بازی های آن هستم و به گمانم کمال تبریزی دارد به بلوغی در پرداخت طنز متفاوت می رسد.
دیشب که رضا میرکریمی، عسگرپور ، فروتن ، نیکی کریمی ، حسن معجونی ، کامبوزیا پرتوی و خود کمال تبریزی در سانس 12 سینما جوان حضور داشتند و واکنش مخاطب را دیدند، از خودم پرسیدم که چه شده که کارگردان های مطرح جنگ ما که آن روز دغدغه اصلی جامعه که جنگ بود را روایت می کردند، این روزها در نیمه های شب اگر رخصت یابند، دغدغه های امروزی شان را در سالن های نمایشی نه چندان بزرگ با مردم شان به اشتراک می گذارند و البته در نگاه امنیتی و حکومتی این روزها، به ف ت ن ه گری متهم می شوند!
ابراهیم حاتمی کیا و کمال تبریزی برای دقایقی شور آن روزها را در وجودمان زنده کردند و ما را از غم غربت نگاهی انسانی و عاقلانه که در تمامی رسانه های رسمی نایاب شده، رهانیدند.
پی نوشت: باز هم فیلم کمال تبریزی را خواهم دید تا در سانس غیر فوق العاده بتوانم به آن رای «خوب» به خاطر متفاوت ترین و جسورترین فیلم این دوره را(از جهت ساخت) بدهم.
