سی و یک شب

این روزها مشغول خواندن کتاب«ولایت فقاهت و عدالت» آیت الله جوادی آملی هستم؛ می گفتند به زندانی های بعد از انتخابات هم این کتاب را داده اند تا بخوانند و به ولایت فقیه بصیرت! پیدا کنند.
اعتراف می کنم که یکی از بهترین کتاب هایی است که در این موضوع مطالعه کرده ام؛ هم بار استدلالی و کلامی و نقلی قوی تری دارد، هم به روزتر است و هم خالی از برخی تعصب های متداول و بی سوادانه.
نکته جالبی هم که این روزها خیلی به چشم می آید این است که می بینیم با بسیاری از دوستان و حتی مباحث اولیه این کتاب؛ که شامل اصول و مبناها است، با هم متفق القول هستیم اما در نتیجه گیری گاه به دوسوی کاملا متضاد و گاه مغرضانه و دشمن مدارانه کشیده می شویم.
بسیاری از دوستان دیروز من که تا دو ماه قبل از انتخابات خودشان ادعا می کردند که از هم صحبتی و هم نظری با من خسته نمی شوند، این روزها در معدود دقیقه های همراهی مان ، طعنه و کنایه و سکوت تحویلمان می دهند.
چرا؟
بارها با برخی دوستان که صحبت می کنم و در ابتدا برخی گزاره های منطقی و اصولی را مطرح می کنم، خیلی بی صبرانه می پرسند:«آخرش چی می خوای بگی؟»
اگر آخرش بشود نقض اندیشه و رفتار آنان ،‌متعصبانه همه را به باد انتقاد می گیرند و اگر بشود تایید و مدح رفتارشان ،‌که به به و چه و چه شان و اینکه «آخرش به درستی راه ما اعتراف کردید» شان مرتب تکرار می شود.
به نظر می رسد این روزها غیرت و تعصب کورکورانه که بعضا فاقد حداقل های منطقی و دل خوش کنک است،و یا آتو ندادن دست طرف مقابل ،باعث شده که نتوانیم دو کلام حرف حساب و بدون تعصب بزنیم و این دشمنی هایی که گاه هیچ منفعتی هم برایمان ندارد،‌ فضای جامعه را به سمت نقطه ای نامعلوم سوق می دهد.
آقای جوادی در صفحه سی و هفت کتاب ولایت فقاهت و عدالت آورده:
«آزادی اندیشه، در قالب امر به تفکر،تعقل ،‌تدبر ، و مانند آن،‌ در بیش از سیصد آیه از آیات قران کریم مطرح شده است و مهم تر آنکه ذات اقدس اله، نزول قرآن را، برای هدف تعقل و تدبر معرفی می نماید:«انا انزلناه قرانا عربیا لعلکم تعقلون»(سوره یوسف ،آیه دوم)»