دربند
«دربند» فیلم با جزییاتی است.یک جورهایی وسواس پرویز شهبازی من را یاد اصغر فرهادی می اندازد.از دیالوگ ها گرفته تا نماها و حتی شخصیت ها.با اینکه داستانی را روایت می کند که به خصوص در نیمه اولش چندان خاص و ویژه نیست ولی می توانی بفهمی که کمتر سکانس و حتی پلانی بدون منظور در فیلم گنجانده شده است.
این سنخ فیلم ها از آن فیلم هایی است که واقعا از آنها لذت می برم حتی اگر پیام و حرف و داستان فیلم را نپسندم.یک جورهایی احساس می کنی فیلمساز برای خودش و مخاطب ارزش قایل بوده و وقت و انرژی گذاشته و فیلم را سرسری نگرفته.
اما آنچه بین «دربند» و دو تا کار اخر اصغر فرهادی فاصله می اندازد در منطق روایی و شخصیت پردازی نقش اول و بازی های پسرهای فیلم است.
نازنین فیلم شهبازی اگر چه به عنوان یک بازیگر تازه کار از پس نقش اش خوب در آمده و آن را باورپذیر کرده اما نکته اصلی در شخصیت پردازی او توسط کارگردان نویسنده است.
چرا نازنین اینقدر خوب است؟چرا با این همه اخلاقیات خوب که نشان دهنده داشتن خانواده ای اصیل است این هم خانه شدن او با فردی غریبه برای خانواده اش سوالی ایجاد نمی کند؟ رابطه او با سحر چگونه در لحظه ای متحول می شود و در حالی که دعوایشان با مقدمه چینی صحیح است ولی آشتی شان نه
حمید و فرید و تاحدودی بهرنگ بسیار گنگ و مبهم هستند.
داستان تجمع های دانشجویی چه ربطی به داستان اصلی دارد و آیا با واقعیت امروزی دانشگاه های ما هم خوانی دارد؟
در کل به نظرم اگر نازنین یک مقدار خاکستری تر می شد و یا این خوب و معصوم بودن او با پیش زمینه های منطقی تری توضیح داده می شد «دربند» به پدیده سینمای ایران بعد از «جدایی نادر از سیمین» تبدیل می شد.
چه خوبه که برگشتی
اثری سرخوشانه از داریوش مهرجویی که اگر چه امتیازی بیشتر از صفر به آن نمی دهم ولی یک رضا عطاران و به خصوص حسن پورشیرازی نسبتا خوب دارد و از نارنجی پوش بهتر است.
به خاطر پونه
در تعجب ام که این فیلم چرا در بخش خارج از مسابقه قرار گرفته؟ فرهاد اصلانی کم کم دارد به یکی از موثرترین بازیگران سینما تبدیل می شود و امتیاز 4 از 10 به آن می دهم.
