به نظرم اصلا نياز نيست به اين بپردازيم موقع گناه ايمان در او نبوده است. اصلا طرف مومن. مسئله اين است که اين عبارات مانع قاطعيت دستگاه قضا و مايه دلگرمي فرد خطاکار است.
همين که طرف به اسم ايمان و به نفع صاحب قدرت گناه کرده و حق مردم را ضايع کرده است کافي است که آن صاحب قدرت مدال ايمان و اخلاص و انقلابي بودن را به سينه اش نزند. تا هم خودش از او برائت بجويد و هم ايمان را عملا از اين کارها مبري کند.
جاي چنين مدالهايي شايد بعد از اعمال مجازات است که مثلا اين تازيانه که خوردي مزه عدالت بود اما ما ايمان تو را انکار نمي کنيم.

بگذريم که حضرات در واجب الطاعه بودن مطلق هم تراز حيدرند اما به پياده کردن عدالت علي ع که مي رسند طرفدارانشان مي گويند فلان کار مختص اميرالمومنين بود.