روزگاري من و دل ساکن کويي بوديم / ساکن کوي بت عربده جويي بوديم
خوشا آنان که براي فکرشان سقفي به بلنداي علي ابن ابيطالب اميرالمومنين بنا کردند و در زير سايه‌ي حضرتش پناه گرفتند
و بدا به حال آنان که عقلشان را محدود کردند به يکي از هزاران هزار عالم شيعه که نه تنها فضيلت خاصي بر پيشنيانش ندارد، بلکه چنان دچار تنگ نظري و خودبيني است که هر اشکال و انتقادي را به بيگانه نسبت مي‌دهد و هر پيشامد خوب و خوشي را به خود و يارانش و الطاف حضرت حق به ايشان منسوب مي‌داند
