برادر عزيز

نکند فکر کرده‌اي امام زمان ما، هم‌چون هاشمي و همه‌ي اعوان و انصارش، از روي تکبر و غرور، جلوي مردمان و بر روي مبلمان اشرافي‌اش، پا روي پا مي‌اندازد و مست و مسرور از قدرتِ اين‌جهاني‌اش...

امام زمان ما فرزند آناني است که بوسه بر دستان کارگر مي‌زنند؛ بدون هيچ‌گونه اکراهي، صادقانه و متواضعانه، تن چرک مسلمي ديگر را ليف مي‌کشند؛ افتخارشان ارج‌نهادن به «عالمان راستين» و مجالست با آنان و کرنش خاضعانه و بزرگوارانه در برابرشان و هم‌نشيني با «صاحبان لباس‌هاي مندرس و وصله‌دار» است.

به‌کجا مي‌رويد...