این روزها نوشتن
بسیار سخت شده.یاد گفته های استاد گرانقدر علامه جوادی آملی می افتم که برای امام
جمعه دو وظیفه بر شمرده بودند.
اول:« مردم صدها
مشکل دارند که باید این را امام جمعه بیان کند و اگر بیان کرد و مشکل مردم رفع شد،
نشانه این است که خوب بیان کرده اما اگر مشکل مردم رفع نشد، امام جمعه نتوانسته
است مطلب را خوب بیان کند.»
دوم:« از سوی دیگر نیز امام جمعه باید در خطبه‌های خود آیات و روایات را
بیان کند و یقینا و عالمانه به آن بپردازد و از نظر علمی و با اخلاص بیان کند و باید
در گفته‌هایش طهارت و قداست وجود داشته باشد.
باید این آیات و روایات به گونه‌ای مطرح شود که بر دل مردم بشیند و چون
حرف از دل طبیب بیرون آید دل‌ها را طیب می‌کند.»
البته که نوشتن در وبلاگ از حیث نوع وظیفه و بسیاری موارد دیگر با خطابت
نماز جمعه متفاوت است اما من هیچ گاه به وبلاگ به چشم عادی نگاه نکردم و همیشه سعی
کردم در مطالبم هدفی را دنبال کنم.و باری به هر جهت نباشم.
وقتی بزرگواری چون علامه جوادی آملی از این عرصه کناره گیری کردند و
بزرگواران دیگری که چاره نه، که بیچاره بودن را در سکوت دیدند.چون، آنچه البته به
جایی نرسد فریاد است...
چون منی چگونه می خواهد به عنوان عضوی از این کشتی طوفان زده به درستی بر
وظیفه خود عمل کند.
البته این ها را ننوشتم تا از عرصه وبلاگ نویسی انصراف بدهم.که به گمانم
اگر خدمت جناب علامه بروم ایشان مرا از چنین کاری نهی خواهند کرد.
بلکه می خواستم بگویم که نوشتن در این زمانه همه اش عسر و حرج است و البته
وبلاگ چون منی وامدار کسی نیست و به هیچ جایی وصل نیست تا برخی بخواهند برایم
تعیین تکلیف کنند.و البته سختی هایی چون از دست دادن برخی دوستان قدیمی و نیش و
کنایه شنیدن ها از مسافران بی نام و نشان و بعضا آشنا کمترین آن هاست.
مطالب زیادی در ذهن دارم که ان شاا... اگر فرصتی بود خواهم نوشت.
یاعلی
