به غیر از علی لاریجانی آن هم با سه روز تاخیر،هیچ مقام عالی رتبه ای درگذشت استاد سمندریان را تسلیت نگفت.حتی وزیر ارشاد هم.
آنچه من از سمندریان می دانم آن است که یکی از تحصیل کرده ترین هنرمندان ایران و کسی بود که عمده تئاتری ها و بازیگران سینما خودشان را به نحوی شاگرد او می دانستند و برای او و هنرش احترام قایل بودند.شاید ما در عرصه هنرمان دو سه نفر هم با این همه محبوبیت و مرجعیت نداشته باشیم.
حالا وقتی می بینیم برای امام جمعه فلان شهرستان و یا حتی ننه علی پیام تسلیت صادر می شود(که البته بحث من نفی صدور آن پیام ها نیست) و برای چنین شخصیت کارکرده و موجه و البته غیر سیاسی ای(که اگر سیاسی بود با این فضای سیاست زده می شد به نحوی توجیه اش کرد) حضرات مسئولین نه پیامی می دهند و نه حضور و نماینده ای و حتی بازتابی...
یک جورهایی ناشکری و قدرنشناسی و عدم آشنایی به وظایف و از همه بالاتر عدم توجه به انسان های کوشا و دانشمند در ذهن ام تدعی می شود.
این فیلتر کردن ها، این احترام نگذاشتن ها ، این سیاسی کردن و سیاسی دیدن مسایل تاثیر خودشان را در جامعه می گذارند و ما را هر روز از فضای دوستانه و محترمانه مان جداتر می کنند.
یک پیام ساده دادن و احترام کردن برای امثال سمندریان ها که رخ در نقاب خاک کشیده اند هیچ بهره ای نخواهد داشت، ولی ما را بالاتر و محترم تر می کند.اگر می خواهیم محترم باشیم،احترام نگه داریم.که اگر هنر خوار شود، جادویی ارجمند خواهد شد.
بعدنوشت: دیدم جناب وزیر ارشاد به مراسم ختم استاد رفته اند.بی انصافی بود به آن اشاره نکنم.
