دیروز سه تا از بحث برانگیزترین فیلم های جشنواره را دیدم.از دو تایش اصلا خوشم نیامد.
اولینشان «نارنجی پوش» داریوش مهرجویی بود.فیلمی به سبک و سیاق «طهران تهران»؛ که به مستند می زند و قصه نمی گوید و از همان فلسفه بازی های حال به هم زن مهرجویی در پس زمینه دارد.شاید به تعبیر حسین، پاسخی بر جدایی نادر... باشد ، که اگر آشغال ها را تمیز کنیم ،اینجا هم می شود زندگی کرد.(امتیاز 4 از 10)
دوم «بوسیدن روی ماه» که بیشتر به فیلم های تلویزیونی شباهت داشت و به نظرم از لحاظ تعریف شخصیت از «طلا و مس» عقب تر بود.(امتیاز 6 از 10)
اما پل چوبی را خیلی پسندیدم.یک سبک نویی داشت و عاشقانه زیبایی بیان کرده بود.فقط ای کاش دیالوگ هایش کمی کار شده تر بیان می شد.(امتیاز 8 از 10)
