سی و یک شب

در این یادداشت می خواهم به دو تفکر رایج و به تعبیر بهتر کبرای عمل شده در سیاست خارجی جمهوری اسلامی بپردازم.
مطلب بلندبالایی خواهد شد که البته می توانید در چند قسمت بخوانیدش و قطعا به آن خواهم افزود.
اما ابتدا به چند نکته توجه کنید.
تفکرات موجود در کشور ما قطعا محدود به این دو تفکر نیستند ولی به گمانم همه طیفی از این دو را داشته باشند.بنابراین من سعی می کنم دو قطب انتهایی را مطرح کنم و این یعنی می توانند افراد بسیاری در این طیف یک تا صد قرار گیرند.
اگرچه من به سیاست خارجی خواهم پرداخت ولی مشخص است که این نوع تفکرات قطعا بدل و مابه ازای داخلی هم خواهند داشت و در جزیی ترین برخوردها هم خودشان را نشان خواهند داد.
در این بررسی به ماهیت و حقیقت پشت پرده این تفکرات کاری ندارم.چون نه من نیت سنج دارم و نه اطلاعات کافی در این باب.بنابراین به آنچه در عمل وجود دارد و تبلیغ می شود اکتفا می کنم.
همچنین سعی خواهم کرد تنها به محاسن این تفکرات از دید مروجانش بپردازم.به نظر می رسد حسن های یکی به عنوان عیب دیگری مطرح خواهند شد و با در نظر گرفتن هر دو ،انتقادات هم پوشش داده خواهد شد.
نحوه بیان من هم ساده و قابل فهم و بدون تکیه بر اصطلاخات و دانسته های علمی است.البته در برخی موارد هم به دلیل کمی دانش از قلمبه گویی اجتناب کردم.
اما اصل مطلب
اولین کبرایی که در سیاست خارجی ما مطرح هست و طرفدارانی در بین اصلاح طلبان و تکنوکرات ها و برخی اعضای مجمع تشخیص مصلحت دارد،‌تفکر توسعه محور است.(برای آشنایی بیشتر با این اصطلاح می توانید به مصاحبه دکترحسن روحانی به ویژه نامه نوروزی همشهری مراجعه کنید.)
بر اساس این تفکر ،‌دنیا در حال توسعه است و نظام امروز جهان،‌نظام بر مبنای توسعه است.برای همین ،ما هم که می خواهیم در این دنیا به زندگی و تبادل و تجارت و ... مشغول شویم ،‌چاره ای نداریم که برای خودمان در این نظام توسعه محور جایگاهی دست و پا کنیم.
پس کبرای اول این شد که ما می خواهیم در این دنیا زندگی کنیم .داد و ستد انجام دهیم.و در این تعامل هم مثل همه کشورهای دنیا منافعی داریم که در صدد تامین آنها هستیم.