سی و یک شب

ناگفته پیداست که در سنین کودکی و نوجوانی پذیرش دین و مذهب در بین ما،‌از سطح شناسنامه مان بالاتر نمی رود.
یعنی در حقیقت اینکه ما مسلمان شیعه اثنی عشری هستیم، به خاطر آن است که در چنین کشوری به دنیا آمده ایم و اگر در یک کشور و خانواده با اعتقادات متفاوت به دنیا می آمدیم، قطعا در ابتدا دین و مذهب دیگری اختیار می کردیم.
اما به موازات بزرگ شدن و وارد اجتماع شدن و فکر کردن ،‌معدود افرادی به دنبال حقیقت و اینکه کدام دین و مذهب پاسخگوی نیازهایشان هست می روند.عده ای دیگر کلا اساس دین و مذهب را می زنند و در لاییک بودنشان شک نمی کنند و بسیاری به دنبال یک نقطه اتکا در مذهب شناسنامه ای شان می گردند.کاری که اغلب ما انجام می دهیم جزو دسته سوم قرار می گیرد.
اگر از بسیاری از افراد بپرسید چرا دارای این مذهب و دین هستی ،‌سعی می کنند به جذابیت های مذهب شناسنامه ای شان اشاره کنند.
یکی می گوید به گل جمال علی(ع)، یکی به تبرایش اشاره می کند و دیگری به تولا.
اما واقعیت این است که بسیاری از موارد بیان شده به عنوان نقطه قوت دین و مذهب ما،‌در عقاید دیگر بیشتر مورد توجه قرار دارند.مثلا کسی که به دنبال جنگ با دشمنان اسلام است می تواند به طالبان و القاعده گرایش پیدا کند تا شیعه اثنی عشری.
به نظرم هر کس باید برای یک بار هم شده با خودش مناظره کند و ببیند چه وجهی از اسلام تشیع در نظرش بیشتر جلوه می کند و با آن همذات پنداری بیشتری دارد و آیا کاملترین این جلوه ها مربوط به این مذهبی است که برگزیده.
همچنین تا چه حد حاضر است پای این جلوه متعالی بایستد.
به طور مثال یکی از جلوه های عالی اسلام تشیع برای من «آزادگی» است.همان که امام حسین(ع) در نبرد عاشورا ،سپاهیان مقابلش را به آن دعوت می کند و می فرماید:«اگر دین ندارید،‌لااقل آزاده باشید.»
یعنی بنده دیگری و یا هوای نفستان نشوید.می خواهید مرا بکشید ،‌آب بستن و تحقیر و توهین کردن و سر و صداکردن ندارد.
همان کارهایی که این روزها کم و بیش شاهدش هستیم و اسمش شده مصلحت و حفظ نظام...!