سی و یک شب

شبکه های مختلف تلویزیون ،‌حرمت را زنده کرده اند در قاب تصویر.
اگر تو زنده شده ای و این مجریان و روحانیون و مداحان و ... از تو می گویند و در کنار تصویر زنده ی حرمت،‌راه و مرام و گفتارت را زنده می کنند، ‌پس چرا حال و روز این روزهای ما شب تاریکی را می ماند که تک ستاره های سوسو زننده اش هم به سوی مرگ سوق داده شدند.
ای کاش برای یک روز هم که شده در اعمال و رفتار ما، در افکار ما و از همه بالاتر در قلب ما زنده شوی و این میلیونهایی که چشم به حرم تو دوخته و یا در صحن با صفایت قدم می زنند ،برای 24 ساعت امام رضایی شوند.
50 میلیون را که ضرب در 24 ساعت می کنم ،‌رقم بزرگی می شود که اگر روزی محقق شود، نیازی به تصویرهای زنده مجازی و بعضا بدون محتوا نیست.
امسال نمی گویم به من نگاه کن؛‌که کرده ای ،‌بلکه می خواهم که همت و تفکر و بصیرتی عطاکنی که از اثرات نگاهت محافظت کنم ،تا شاید در قلعه ی استواری که نویدش را دادی و اسم رمز ورودش شما هستی وارد شویم و از این روزهای ناخوشایند برای ساعاتی هم که شده، رها و آزاد.