سی و یک شب

فوادصادقی را هم گرفتند.امثال فواد صادقی اگر چه منتقد وضع موجود بودند ،ولی همه جزو نظام اند و بارها وفاداری شان را به نظام،‌ با چشم غیر مسلح دیده ام.
به نظر می رسد فضای رسانه ای در ایران جزو خطرناک ترین قسمت هاست و حاکمیت خیلی به آن حساس است و با کمترین انحراف و یا نوشته و خبر ناخوشایندی ، اصحاب رسانه را با شدیدترین برخوردها مواجه می کند.
بارها شنیده ایم که خانواده فلان زندانی را تهدید کردند که اگر فلان موضوع را رسانه ای کنید،‌ دیگر همسرتان را نخواهید دید.
محمدنوری زاد را وقتی گرفتند که در وبلاگش نوشت و البته مشتری پیدا کرد و حتی آن ور آبی ها مطالبش را نقل کردند و آمار وبلاگش بالا و بالاتر رفت.
علی اشرف فتحی عزیز هم به همین گونه.محمدمهاجری (سرمقاله نویس گذشته کیهان) هم وقتی سایتی آن ور آبی به یک مطلبش لینک داد و حتی آن مطلب را هم حذف کرد،‌ باز وبلاگش فیلتر شد.
همه اینها یعنی اینکه یا حرف نزنید و یا حرفی را بزنید که ما می خواهیم.
یعنی برخی ها می خواهند در 70 سال پیش و به تعبیر مک لوهان با رسانه های گرمی چون رادیو، جامعه را به پیش ببرند و جلوی رسانه های سردی چون تلویزیون و ماهواره و اینترنت را با حذف و سانسور و پارازیت بگیرند.
قطعا چه و چگونه نوشتن هم مهم است ،ولی حالا که برخی از نوشتن افرادی که بیش از برخی از مدعیان امروزی وفاداری شان را به نظام اثبات کرده اند هم می ترسند ،می شود نوشتن محض و البته درست را هم توصیه کرد.حالا که بعضی ها از این نوشتن ها هم می ترسند جمله شهید بهشتی را می شود با کمی تغییر حواله شان کردکه: « از نوشتن ما عصبانی باش و از این عصبانیت....»