سی و یک شب

اعلام نام سعید مرتضوی را موفقیت کوچکی نباید دانست.آنقدر بزرگ است که می شود پیشنهاد داد روز بیستم دی ماه را به عنوان یک روز تاریخی در تقویم های غیر رسمی ثبت کنند.روزی که بالاخره یزرگان نظام به همان نتیجه ای رسیدند که اگر چه از نگاهی اسلامی است ولی از نگاه دیگر در بسیاری از کشورهای پیشرفته اجرا می شود.یک اصل ساده عقلانی و مدیریتی که هر مسوولیتی ،‌با پاسخگویی همراه است.
در حالی که در فلان کشور لاییک ، هنگامی که به طور نمونه هواپیمایی سقوط می کند ، فلان مسوول مربوطه به جهت اقناع افکار عمومی و نشان دادن اهمیت این موضوع برای دولتمردان، از سمت خود استعفای نمادین می دهد؛ در حالی که ممکن است حتی به صورت غیر مستقیم هم در  حادثه نقشی نداشته باشد ، در کشور ما مسوول مربوطه این مساله را امری طبیعی می نامد!
از طرفی هر موقع خطایی رخ می دهد و علنی می شود نه تنها افراد مرتبط بازخواست نمی شوند که حمایت های بی دلیل و همه جانبه ای از آنها صورت می گیرد تا آنجا که می شود از زبان مسوولین امر گفت:«فرد خطاکار نه تنها کار بدی نکرده که عین مسوولیت انسانی و اسلامی و قانونی اش را انجام داده!»
برای همین حداقل در 15 سال گذشته این برای اولین بار است که در چنین سطحی ،‌جنبشی مردمی توانست حاکمیت را به پاسخ گویی و رویه ای اقناعی بکشاند و آقایان مجبور شوند امثال سعید مرتضوی را که به تمامی ارکان حاکمیت وصله خورده ، قربانی کنند.
اگرچه ممکن است این صرفا نمایش نامه ای باشد که نتیجه اش اعلام حکم برائت دادستان سابق تهران شود ،ولی همین یک گام را هم باید به فال نیک گرفت و البته بسیار زیاد به آن دل نبست و به دنبال حرکت های بعدی و پاسخگویی واقعی و نه شعاری و نمایشی بود.
از طرفی با توجه به گفتگوهایی که با برخی افراد اهل فن داشتم ،‌معتقدم اگر نظام ما در همین مساله تقلب در انتخابات هم همین رویه را در نظر می گرفت ،‌امروز وضعیت به گونه ای نمی شد که همه نگران شوند.
تجربه زندگی در ایران و قانون احتمالات بیان می کنند که نمی شود انتخاباتی با چنین حجم، فاقد حتی یک مورد تقلب و یا تخلف باشد.برای همین می شد در برابر ادعای تقلب ،نظام خود به عنوان مدعی وارد شود و در این هنگامه برخی تخلف کنندگان واقعی و یا نمادین را در نگاه ملت معرفی کند و فلان حوزه و فرماندار و یا در حد نهایی وزیر کشور دولت را مجبور به استعفا و یا پاسخگویی کند.و بعد هم با ارائه تعدادی ارای باطله به گونه ای که نتایج انتخابات بدون تغییر بماند ،مدیریت افکار عمومی را از دست معترضان در بیاورد.اما در عمل دقیقا معکوس آن عمل شد و تمام نظام به صحنه آمد و ادعا شد که حتی یک رای هم جابجا نشده.
ادعایی که هیچ وقت اثبات نخواهد شد و فقط موجب آن شد که اعتراض و عدم اقناع نسبت به نتایج انتخابات ،تبدیل به اعتراض و عدم اقناع نسبت به حاکمیت شود که هنوز که هنوز است هزینه های بسیاری را بر نظام تحمیل کرده است.